به منصف بودن خدا شكی نیست ولی وسعت غم دنیا كجا و تنگی دل انسان كجا...

چگونه وسعتی بدین بی مثالی در دلی، به قدر مشت دستم جای گیرد؟؟؟

خسته ام از آنان كه خواسته هایشان را در غالب باید ها و ناخواسته هایشان را در كالبد نبایدها به من تحمیل می كنند...

 به كجا و كه پناه برم از محبت های آتشین، كه آمدند به تن سردم گرمی دهند حال آنكه ذره ذره ی وجودم را ذوب می كنند.

كجاست كه فریاد زنم من به جرم زندگی در كنار شمایم...هم قفسان

حال كه همه در قفس دنیا در كنار هم هستیم!!! چرا... آری چرا ای دوست برای قدری فضای بیشتر در قفس این چنین بی پروایی؟؟؟

تو نیز در قفسی و اسیر این دنیا...